Biraz şiir iyi gelir hayallerinden asilanlara

Kalbin mi karardı hayat mücadelesinde

Yoksa zaten karaydı da ben mi baktım tozpembe

Yanı başımda dururken hayallerim olmazlara koşuşum nedendi

Hep mi zahmetliydi hayat yoksa yaşlanıyor muydum

Her baktığımda gördüklerim neden başka başkaydı

Dün düşündüğümü bugün anlamsız bulmak mı büyümek sizce

Büyüdükçe küçülüyormuş insan doğru

Hayatı hayalleri hatta kendi bile

Sırtında kamburu büyüyen suna gibi küçülmekteyim şimdi

Kambur dedimse sanmayın bedenimin oynadığı oyun olduğunu

Hayatın oyunu diyelim bence

Benim kamburum hayal kırıklıklarım sadece

Kırılanları attım ardıma dedim hep

Güçlüydüm ya sözde hiç yenilmezdim ben

Ağlamak mı acınası bir durumdu hesapta

Şimdi bakıyorum da ne kadar masummuş hislerim bile

Şimdi ota boka ağlar oldum

Ardıma atıp üstüne bastım sandıklarım sırtıma yapışmış meğer

Tıpkı kambur gibi büyümüşte küçücük yapmış beni

Şimdi dönüp bakıyorum da

Kendime aileme evime ve benim sandığım her şeye

Aslında ne de boş her şey

Kırılmaktan bomboş olmuş hepsi

Yinede diyorum bir gayret asıl hayata

Umut değil miydi insanoğlunu hayata bağlayan Pandora’ya  inat

Bende kesmedim umudumu kırıklıklar içinde

Evet kaçtığım doğrudur her şeyden

Ama ne önemi var

Sonuçta toslamıyor muyuz buz gibi duvar misali keşkelerimize

Hayat yine de güzel demekten hiç vazgeçmeyiniz

Çünkü umut gebeyse mucizelere


Sizin içinde bir şans var demektir...